Hoe het leven in Noord-Korea er voor de gemiddelde Noord-Koreaan uitziet, is moeilijk vast te stellen. Maar toch weten we een paar dingen over hoe de mensen er met technologie omgaan.
Niet geheel onverwacht is die omgang totaal ingeperkt door de machthebbers. De huidige leider, Kim Jong-un, is de derde in de opvolging en zou onder een pseudoniem gestudeerd hebben aan een Europese universiteit. Maar dat – of zelfs zijn precieze geboortejaar – is niet met zekerheid vast te stellen.
Kim regeert zijn land net als zijn vader en grootvader met harde hand, met chronische economische problemen en zelfs aanhoudende hongersnood tot gevolg.
Toch, de jonge dictator staat internetgebruik mondjesmaat toe. Bekijk hieronder hoe.
Bijna niemand gebruikt het internet.
Hoewel er een soort internet bestaat in Noord-Korea, is de toegang strikt beperkt. Alleen buitenlanders die op bezoek zijn en de politieke elite mogen er gebruik van maken. Voor de rest van de inwoners is er Kwangmyong, het ommuurde en volkomen lokale Noord-Koreaanse 'intranet'. Er zijn slechts 28 websites beschikbaar. Schijnbaar is online winkelen sinds 2015 mogelijk, via de webshop Okryu.
Facebook is verboden, maar er is een kloon.
Er waart een kloon van Facebook rond in Noord-Korea. Het wereldwijde netwerk is uiteraard niet toegankelijk in het land, maar er bestaat wel een site waar je je per mail kan opgeven en berichten naar andere leden kan sturen. De kloon, opgezet door het regime, werd vorig jaar ontdekt door onderzoeker Doug Madory van Dyn Networks. Meteen na zijn aankondiging werd de site gehackt.
Noord-Korea heeft meer mobieltjes dan laptops.
Zoals wel meer ontwikkelingslanden, slaat Noord-Korea qua technologie een paar stappen over. De smartphone is er namelijk populairder dan de laptop. Als we de grootste provider Koryolink mogen geloven, zijn er 3 miljoen mensen met een mobiele telefoon - meer dan één op de tien. Volgens Noord-Korea-expert Andrei Lankov zijn er daarentegen slechts 'een paar honderdduizend' inwoners met een laptop.
Internationale gesprekken zijn echter onmogelijk.
Koryolink, een mobiele provider in het land, is uiteraard in handen van het regime en staat internationale gesprekken niet toe. Maar, aan de noordkant van het land bellen sommige inwoners van de grensstreek met familieleden in China die gevlucht zijn. Ze gebruiken daarvoor gesmokkelde Chinese telefoons en simkaarten, schrijft Amnesty International.
Er is keus uit twee providers voor je mobiele diensten.
Koryolink mag dan de dominante mobiele provider zijn, het is gek genoeg niet de enige. Een tweede staatsbedrijf, Byol, zou sinds 2015 actief zijn.
Het verhaal achter deze nepconcurrenten loopt via Egypte, want het Egyptische Orascom had lang een meerderheidsbeleid van 75 procent in Koryolink. Maar dat liep mis omdat de Noord-Koreaanse regering geen trek had winsten af te staan aan de Egyptische partner. Orascom sloot in december nog een lokale bank die het in Noord-Korea had opgezet en noemde daarbij de internationale sancties tegen het land als voornaamste reden.
Desktops zijn er alleen voor de allerrijksten.
Pp's zijn doorgaans alleen te gebruiken in internetcafés (waar dus alleen het 'intranet' te bezoeken is) of als je geluk hebt en mag studeren aan de universiteit van Pyongyang.
Daarmee is de USB-stick een onverwachte mode-accessoire geworden
Omdat pc's zo slecht te krijgen zijn in Noord-Korea, zijn USB-sticks verworden tot ware statussymbolen en mode-accessoires, schrijft Lankov in zijn boek 'The Real North Korea'. Deze sticks komen vooral vanuit China, volgestopt met illegaal gekopieerde muziek en films. Zo druppelt ook buitenlands nieuws binnen in het land.
Computers draaien op Linux...
Het zelfgebouwde besturingssysteem van Noord-Korea heet - in goede communistische traditie - Red Star. Volgens Duitse onderzoekers bevat het onder meer een tekstverwerker, kalender en muziekprogramma. Het systeem geeft een watermerk mee aan alle bestanden die je ermee bekijkt, waarmee het regime de verspreiding van illegale kopieën wil beperken.
...en het lijkt verdacht veel op Mac OS van Apple.
Afgezien van de paranoia die achter de schermen schuilt, lijkt Red Star behoorlijk op westerse tegenhangers...